De werkgroep eetstoornissen heeft onder zowel leden van DC010 als leden van de NVD een enquête gehouden over de begeleiding van mensen met verstoord eetgedrag en eetstoornissen. Hier hebben 17 DC010 praktijken hun medewerking aan verleend en daarnaast 9 diëtisten via de NVD. Hieronder volgt een korte samenvatting van de resultaten en de belangrijkste uitdagingen voor de werkgroep.
Huidige begeleiding en doorverwijzing
Uit de enquête is gebleken dat weinig diëtisten mensen met een eetstoornis begeleiden. Gebrek aan ervaring of de complexiteit van de problematiek worden als de belangrijkste oorzaken genoemd. Er zijn verschillende criteria voor doorverwijzing, zoals de ernst van de eetstoornis, psychische problematiek en/of medische complicaties. Sommige diëtisten weten goed waar ze naar kunnen doorverwijzen, terwijl anderen aangeven onvoldoende zicht te hebben op beschikbare verwijsopties.
Behoeften voor de leden van DC010
· Kennis over verwijsmogelijkheden binnen en buiten DC010;
· Scholing en casuïstiekbesprekingen om expertise te vergroten;
· Betere samenwerking met andere zorgprofessionals, zoals psychologen en huisartsen.
Uitdagingen voor de werkgroep eetstoornissen
Op basis van de enquêteresultaten zijn enkele uitdagingen geïdentificeerd:
· Meer bekendheid geven aan doorverwijsmogelijkheden;
· Het opzetten van een netwerk of platform voor samenwerking, kennisdeling en scholing;
· Organiseren van casuïstiekbesprekingen.
Geplande acties
De werkgroep eetstoornissen zal voor de zomervakantie een verwijskaart ontwikkelen waarop alle instanties in de regio Rotterdam vermeld staan waar de diëtist (of andere (para)medicus) naartoe kan verwijzen. Dit zal worden uitgesplitst in de categorieën: duur van de behandeling, intern en/of poli-klinisch, groeps- of individuele behandeling, leeftijd, kosten, opties online en mogelijke bijstand voor naasten. Op deze kaart zullen ook leden van DC010 vermeld worden die minimaal bekend zijn met de behandeling van emotioneel eetgedrag.
Wat het opzetten van een netwerk of platform voor samenwerking, kennisdeling en scholing betreft zijn wij van mening dat hier al toereikende landelijke alternatieven voor zijn, namelijk de Nederlandse Diëtistenvereniging voor Eetstoornissen (NDE) met een 4 daagse post HBO opleiding ‘Behandeling van mensen met een eetstoornis’ en ‘Jongeren en eetstoornissen’. Ook is er de Nederlandse Academie voor eetstoornissen en K-EET. K-EET is een netwerk van inhoudelijke zorgprofessionals, zie zorgkaart eetstoornissen netwerk.
Over de mogelijkheid en vorm voor intervisie en casuïstiekbesprekingen zal de werkgroep zich nog nader buigen.
Conclusie
De enquête laat zien dat er binnen DC010 veel bereidheid is om mensen met verstoord eetgedrag te begeleiden, maar dat er nog stappen gezet kunnen worden om kennis en samenwerking te verbeteren. Door gerichte acties te ondernemen, kan DC010 haar leden beter ondersteunen en bijdragen aan een effectievere zorg voor deze doelgroep.
